Ontstaansgeschiedenis IPU
De oprichting van de IPU kwam voort uit de wens van twee pacifistische parlementariërs uit Engeland en Frankrijk in de jaren ’70 en ’80 van de 19e eeuw om door middel van arbitrage en overleg over vredeskwesties oorlogen te voorkomen en vrede te bevorderen. De Britse parlementariër William Randal Cremer en zijn Franse collega Frédéric Passy worden gezien als de 'founding fathers' van de IPU. Beiden wonnen de Nobel Vredesprijs voor hun werk. Na een eerste bilaterale ontmoeting tussen parlementariërs uit beide landen in oktober 1888 in het Grand Hotel in Parijs werd besloten tot jaarlijkse herhalingen van deze ontmoetingen, die open zouden staan voor geïnteresseerde volksvertegenwoordigers uit andere landen. Op 30 juni 1889 werd, in aanwezigheid van parlementariërs uit Frankrijk, Engeland, België, Spanje, Denemarken, Hongarije, de Verenigde Staten en Liberia besloten de conferentie om te vormen tot een permanent instituut.
De IPU droeg bij tot de instelling van het Permanent Hof van Arbitrage in Den Haag in 1899 en inspireerde mede tot de oprichting van de Volkerenbond in 1919 en de Verenigde Naties in 1945.