Schriftelijke vragen : Het bericht 'Elines dochter (10) kreeg anorexia: ‘gewacht op hulp tot ze letterlijk een ons woog’'

Vraag 1

Bent u bekend met het bericht «Elines dochter (10) kreeg anorexia: «gewacht op hulp
tot ze letterlijk een ons woog»»? Hoeveel kinderen, jongeren en jongvolwassenen zitten
in soortgelijke situaties en wachten op passende hulp?1

Vraag 2

Bent u bekend met de zorgwekkende toename van het aantal kinderen en jongeren met
een eetstoornis, met name onder meisjes tussen de tien en veertien jaar? Kunt u hierop
reflecteren? 2

Vraag 3

Hoe kijkt u terug op de woorden van uw ambtsvoorganger in 2021, die zei dat het «code
zwart» was?

Vraag 4

Deelt u de mening dat een wachttijd van bijna een halfjaar, terwijl de norm veertien
weken is, onacceptabel is voor een ernstige ziekte zoals anorexia nervosa, die een
van de hoogste sterftecijfers onder psychiatrische aandoeningen kent?3

Vraag 5

Kunt u uitleggen waarom de aanpak wachttijden van uw voorganger, die u noemde in een
voortgangsbrief Jeugd van 21 juni 2024, niet heeft geleid tot het terugdringen van
de wachttijden in dit jaar?

Vraag 6

Vindt u het als stelselverantwoordelijke acceptabel dat niet bekend is hoeveel behandelplekken
er zijn? Zo ja, hoe kunt u dan de hulp voor mensen met een eetstoornis monitoren?
Hoe wordt bijgehouden of er daadwerkelijk plekken voor nieuwe professionals worden
gecreëerd?

Vraag 7

Hoe beoordeelt u het belang van vroegsignalering bij eetstoornissen? Welke stappen
onderneemt u, naast de initiatieven genoemd ter beantwoording van onze vorige schriftelijke
vragen, op dit moment om eetstoornissen eerder te signaleren en te behandelen? In
welke mate dragen al deze initiatieven daadwerkelijk bij aan het eerdere signaleren
en behandelen van eetstoornissen, zodat langdurige ziekenhuisopnames en ernstige lichamelijke
gevolgen kunnen worden voorkomen? Ziet u ook dat op dit moment nog te veel kinderen,
jongeren en ouders niet serieus worden genomen totdat de ziekte ernstige gevolgen
heeft?4

Vraag 8

Wat vindt u van de signalen dat jongeren vaak pas vanaf zestien jaar terechtkunnen
in gespecialiseerde klinieken, terwijl eetstoornissen zich al op jongere leeftijd
ontwikkelen, zoals onder andere blijkt uit het voorbeeld van Amelie? Welke behandelmethoden
zijn er beschikbaar voor kinderen die niet passen binnen de standaard protocollen?
Erkent u dat behandelmethoden specifiek voor jongere kinderen tekortschieten (8–12
jaar)?5

Vraag 9

Hoe beoordeelt u de kritiek dat patiënten in reguliere zorginstellingen soms primair
worden gedwongen te eten, zonder dat er voldoende aandacht is voor de onderliggende
psychologische problematiek?6

Vraag 10

Bent u bekend met de signalen uit het veld dat kinderen die niet passen bij een van
de stoornissen genoemd in de DSM-5, zoals kinderen die hoogbegaafd zijn, daardoor
niet de passende behandeling krijgen binnen de geestelijke gezondheidszorg (ggz)?
Deelt u de zorg dat het gebrek aan kennis over hoogbegaafdheid leidt tot inadequate
behandelingen voor kinderen en jongeren met een eetstoornis?

Vraag 11

Erkent u dat het huidige zorgstelsel tekortschiet in de aanpak van eetstoornissen
bij kinderen en jongeren, en dat dit, gezien de ernst van de problematiek, de hoge
sterftecijfers van 5,9 procent (die daarmee de hoogste zijn onder de psychiatrische
aandoeningen), de alarmerende berichtgeving, en de noodzaak tot specialistische hulp,
meer prioriteit zou moeten hebben?7

Vraag 12

Is het cijfer van 5,9 procent accuraat? Klopt de aanname dat als iemand bijvoorbeeld
overlijdt aan een longontsteking, maar degene door een eetstoornis een verminderde
weerbaarheid heeft, dan de longontsteking als doodsoorzaak wordt aangemerkt en niet
de eetstoornis? Zo ja, kan het zijn dat de sterftecijfers onderschat worden?

Vraag 13

Wordt er op dit moment daadwerkelijk onderzoek gedaan naar de effectiviteit van behandelmethoden
voor kinderen en jongeren met een eetstoornis? Op welke manier worden huidige behandelmethodes
wetenschappelijk onderbouwd?

Vraag 14

Wat doet u om te voorkomen dat eetstoornissen chronisch worden, met levenslange gevolgen
voor de mentale en lichamelijke gezondheid van kinderen en jongeren met een eetstoornis?
Zijn er voldoende nazorgtrajecten beschikbaar om terugval te voorkomen?

Vraag 15

Wat zijn de concrete opbrengsten van het Integraal Zorgakkoord (IZA), het Gezond en
Actief Leven Akkoord (GALA) en de Aanpak Mentale Gezondheid voor de beschikbare zorg
voor kinderen met een eetstoornis?

Vraag 16

Hoe wordt gemonitord of de verbeteringen die u in antwoord op voorgaande Kamervragen
noemde ook daadwerkelijk effect hebben? Is er onderzoek/evaluatie naar de effectiviteit
van deze initiatieven?

Vraag 17

Wat is de stand van zaken van de steunpunten die zijn genoemd in het IZA? Op welke
wijze draagt dit initiatief op dit moment bij aan de verbetering in de zorg voor mensen
met een eetstoornis?8
9

Vraag 18

Bent u bereid steunpunten specifiek voor mensen met een eetstoornis, inclusief al
bestaande en niet-gefinancierde steunpunten, te erkennen en financieel te ondersteunen,
aangezien er in de praktijk een sterke behoefte is aan gerichte steunpunten die kunnen
bijdragen aan vroegsignalering en het opvangen van mensen met een eetstoornis die
op een wachtlijst staan?

Vraag 19

Kunt u aangeven in hoeverre u bereid bent om te werken aan de aanbevelingen van Stichting
Kiem? Kunt u per aanbeveling aangeven waarom wel of niet?10

Vraag 20

Deelt u de mening dat ervaringsdeskundigen een waardevolle bijdrage kunnen leveren
aan de behandeling en begeleiding van kinderen en jongeren met een eetstoornis? Bent
u bereid om dit integraal in te zetten en te faciliteren binnen de reguliere zorg?

Vraag 21

Hoe beoordeelt u een «family based treatment» binnen de zorg voor mensen met een eetstoornis,
waardoor de verantwoordelijkheid voor de zorg grotendeels bij de ouders wordt neergelegd?
Deelt u de mening dat wanneer deze vorm van behandeling wordt ingezet, ouders ook
ondersteund moeten worden? Zo ja, wat gaat u concreet doen zodat ouders die deze zorgtaak
dragen financieel en persoonlijk worden ondersteund?

Vraag 22

Bent u tevreden met de stappen die sociale media, zoals Facebook, Instagram en TikTok,
hebben gezet om destructieve effecten voor mensen met een eetstoornis tegen te gaan?
Bent u inmiddels van mening dat er strikter moet worden opgetreden als het gaat om
sociale media in dit kader?11