Oude Zaal

Van 1796 tot 1992 vonden plenaire vergaderingen van de Tweede Kamer plaats in de Oude Zaal. Deze zaal is vooral bekend vanwege de groene bankjes en dikke groene gordijnen. De gordijnen zijn weggehaald toen de Tweede Kamer een nieuwe plenaire vergaderzaal kreeg.

Kroonluchters

Jan van den Dobbelsteen kreeg de opdracht om voor de Oude Zaal een kunstwerk te maken. Hij ontwierp als eerst twee lichtobjecten. Deze zien eruit als mix van traditionele kroonluchters en autonome sculpturen. In de ribben zijn tl-buizen verwerkt. Deze verspreiden hun licht via kleine ronde openingen. De vijfhoek is een symbool van eenheid, heelheid en oneindigheid.

Pleisterwerk

In 2004 verzuchtte een voormalig Kamervoorzitter in de Oude Zaal: “Als de muren hier eens konden fluisteren…” Wie naar deze ‘fluistermuren’ luistert, hoort waarschijnlijk een kakofonie van stemmen uit het parlementaire verleden. Van 1815 tot 1992 hield de Tweede Kamer hier haar plenaire vergaderingen. In 1996 verbouwde architect Pi de Bruijn de zaal ingrijpend. Het bij eerdere verbouwingen verdwenen stucwerk van guirlandes werd opnieuw aangebracht. Wit werd de hoofdkleur en de wanden werden beschilderd met een marmerpatroon. De oorspronkelijke naam - ‘grote gepleisterde zaal’- heeft de zaal te danken aan de versieringen die stukadoors aanbrachten.

Vloerbedekking

Alle rechthoeken van het tapijt in de Oude Zaal hebben een andere kleur. Die veelkleurigheid wordt door anderen vaak uitgelegd als een verwijzing naar de multiculturele samenleving in Nederland. Dit was geen bewuste verwijzing van Jan van den Dobbelsteen, die naast de kroonluchters in deze zaal ook het tapijt ontwierp. Sommige mensen zien er ook de typisch Hollandse bloemenvelden in. Het enorme wollen vloerkleed dient ook een praktisch doel: het verbetert de akoestiek van de Oude Zaal.

Groene bankjes

In de Oude Zaal stonden ze vroeger in rijen opgesteld: groene bankjes, waar de Kamerleden op zaten tijdens de vergaderingen. In de tweede helft van de vorige eeuw groeide het besef dat de zaal te krap werd voor de Kamerleden - vaak moesten er wel drie mensen op ieder bankje plaatsnemen - en dat er erg weinig ruimte was voor het publiek. In 1992 werd de nieuwbouw van de Tweede Kamer op het Binnenhof in gebruik genomen, met daarin de veel ruimere plenaire zaal.