Schriftelijke vragen : Wachttijden bij het opvolgen van aangiftes over verkrachtingen

Vraag 1

Heeft u kennisgenomen van het artikel «Al bijna een jaar wacht Anne tot de politie
tijd heeft voor haar verkrachtingszaak. En ze is niet de enige»?1 Herkent u de uitspraak van een zedenspecialist van de politie dat de werkvoorraad
toeneemt en «niet meer behapbaar is»?

Vraag 2

Kunt u aangeven hoe lang het gemiddeld duurt voordat verdachten in een verkrachtingszaak
worden gehoord door de politie? Hoe verhoudt dit zich tot uw brief van 12 november
2019 waarin u stelt dat de politie ernaar streeft uiterlijk binnen 6 maanden na aangifte
het dossier te sturen aan het openbaar ministerie (OM)?

Vraag 3

Is vooruitgang geboekt sinds oktober 2019, toen tenminste 945 zedenzaken langer dan
een half jaar in behandeling waren, waarvan 90 zedenzaken langer dan twee jaar? Is
de impact van de extra investering in de capaciteit van de zedenpolitie, opleiding
tot zedenrechercheurs en forensisch medisch onderzoek al merkbaar? Zo nee, waarom
niet? Wat is eventueel bovenop deze investering nodig om te zorgen dat alle verkrachtingszaken
behandeld worden zoals slachtoffers mogen verwachten?

Vraag 4

Neemt de kans op een succesvolle vervolging niet in sterke mate af als het verhoren
van een verdachte en van eventuele getuigen zo lang op zich laat wachten?

Vraag 5

Klopt het dat slachtoffers wordt geadviseerd om zo min mogelijk over de verkrachting
te praten zolang het onderzoek loopt, en dus ook geen hulp van een psycholoog te zoeken?
Zo ja, wat is daarvan volgens u de impact, zeker als onderzoeken zo ontzettend lang
duren?

Vraag 6

Wat vindt u ervan als een slachtoffer van verkrachting stelt: «Inmiddels moest ik
constateren dat het hele proces eromheen – het wachten op de politie – mij net zoveel
schade had toegebracht als de verkrachting»? Bent u het eens dat het doen van aangifte
om veel redenen van belang is, waaronder het zorgen dat slachtoffers weer de regie
over hun leven in eigen hand krijgen? Zo ja, wat doen de wachtlijsten, het niet weten
of en wanneer je teruggebeld wordt, en het feit dat je niet vrijuit over de verkrachting
kan praten dan met het welzijn van slachtoffers?