Amendement : Amendement van de leden Patijn en Van Kent over een verbod op het inhouden van huisvestingskosten op het wettelijk minimumloon

Nr. 11
AMENDEMENT VAN DE LEDEN PATIJN EN VAN KENT

Ontvangen 2 oktober 2024

De ondergetekenden stellen het volgende amendement voor:

Na artikel I, onderdeel A, wordt een onderdeel ingevoegd, luidende:

Aa

In artikel 13, tweede lid, wordt na de derde zin een zin ingevoegd, luidende:

Deze betalingsverplichtingen houden niet in betalingen te verrichten aan de verhuurder
ter zake van de huur van woonruimte van de huurprijs, de kosten voor nutsvoorzieningen
met een individuele meter en de servicekosten, als bedoeld in artikel 237 van Boek
7, derde lid, van het Burgerlijk Wetboek.

Toelichting

Dit amendement verbiedt inhoudingen op het wettelijk minimumloon voor huisvestingskosten
door werkgevers. Op dit moment regelt artikel 13, tweede lid, van de Wet minimumloon
en minimumvakantiebijslag dat er bij AMvB in sommige gevallen inhoudingen gedaan mogen
worden op het minimumloon. Zo mogen de kosten die werkgevers maken voor huisvesting
ingehouden worden (deze worden dan afgetrokken van het loon van de werknemer). Dit
amendement voegt een artikel toe die inhoudingen die betrekking hebben op huisvesting
worden verboden. De indieners roepen het kabinet op om lagere regelgeving in lijn
te brengen met de wet.

Inhoudingen op het minimumloon moeten volgens de EU-richtlijn evenredig zijn, een
legitiem doel hebben en niet discriminatoir zijn. De indieners zijn er niet van overtuigd
dat de inhouding voor huisvestingskosten zoals het kabinet betoogd niet discriminatoir
is en of deze inhouding stand houdt bij de rechter. De richtlijn benadrukt in overweging
29 immers dat inhoudingen voor huisvesting een groot risico op onevenredigheid met
zich meebrengen. De inhouding komt volgens signalen uit de praktijk vooral voor bij
arbeidsmigranten en daarmee vooral plaats bij mensen met een andere nationaliteit.
De indieners stellen daarom voor om elke schijn van discriminatie te voorkomen en
de inhouding af te schaffen. De indieners merken bovendien op dat de richtlijn aangeeft
dat variaties en inhoudingen tot een minimum beperkt moeten worden.

Ook zijn de indieners van mening dat de inhouding niet evenredig is. Bij de inhouding
van huisvestingskosten wordt een hoge prijs betaald voor hetgeen dat er geleverd wordt.
De indieners zijn het daarmee niet eens met de redenering van het kabinet dat de inhouding
evenredig is omdat de inhouding maximaal 25% van het minimumloon mag zijn, terwijl
de woonquote (de verhouding tussen de woonlasten en het inkomen) ongeveer 37% bedraagt.
Daarmee is er volgens het kabinet een goede verhouding tussen hetgeen dat geleverd
wordt en de kosten daarvan. De woonquote is volgens de indieners niet te vergelijken
met de kosten die er voor huisvesting worden gemaakt, omdat er een verschil is tussen
volwaardige woningen vaak voor hele gezinnen en het huren van een bed in een kamer
gedeeld met een ander, zoals dat aangeboden wordt door arbeidsmigranten.

Daarnaast willen de indieners een halt toe roepen aan het verdienmodel rondom de uitbuiting
van arbeidsmigranten. Dat de werkgever ook de huurbaas is creëert een grote afhankelijkheid.
Het verdienmodel van arbeidsmigratie zit bovendien ook in het vragen van een te hoge
huur, het kunnen uitoefenen van controle op de werkende en hier vervolgens belastingtechnisch
voordelen uit halen.

Patijn Van Kent