Nota van wijziging : Tweede nota van wijziging

Nr. 8 TWEEDE NOTA VAN WIJZIGING

Ontvangen 27 juni 2024

Het voorstel van wet wordt als volgt gewijzigd:

Artikel I, onderdeel B (nieuw) wordt als volgt gewijzigd:

1. Na de aanhef komt het eerste subonderdeel te luiden:

1. Het vijfde lid komt te luiden:

5. In afwijking van het eerste en tweede lid wordt:

a. de beschikking op een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning als
bedoeld artikel 14 onder een beperking verband houdend met verblijf als houder van
de Europese blauwe kaart bekendgemaakt binnen 90 dagen, dan wel binnen 30 dagen indien
de aanvraag is ingediend door de erkende referent, welke termijnen niet kunnen worden
verlengd;

b. de beschikking op een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning als
bedoeld artikel 14 onder een beperking verband houdend met verblijf als familie- of
gezinslid van een houder van de Europese blauwe kaart bekendgemaakt binnen 90 dagen,
welke termijn niet kan worden verlengd.

2. In het tweede subonderdeel wordt «op aanvraag» vervangen door «op een aanvraag»
en wordt «verblijf als diens familie- of gezinslid» vervangen door «een beperking
verband houdend met verblijf als familie- of gezinslid van een houder van de Europese
blauwe kaart».

Toelichting

Met het oog op het gebruik van vereenvoudigde en snellere procedures voor het verkrijgen
van een Europese blauwe kaart, biedt de Richtlijn (EU) 2021/1883 van het Europees
Parlement en de Raad van 20 oktober 2021 betreffende de voorwaarden voor toegang en
verblijf van onderdanen van derde landen met het oog op een hooggekwalificeerde baan,
en tot intrekking van Richtlijn 2009/50/EG van de Raad1 (PbEU 2021, L 382/1) (hierna: herziene Richtlijn kennismigranten) ruimte om werkgevers
te erkennen (artikel 13 herziene Richtlijn kennismigranten). Voor erkende werkgevers
kan via een vereenvoudigde procedure een Europese blauwe kaart worden verkregen. Hierdoor
krijgt het nationale systeem zoals wordt gehanteerd voor de erkend referent een formele
basis in het Europese recht. In het huidige systeem is het mogelijk dat de aanvraag
zowel door een referent als een erkend referent als bedoeld in artikel 2c Vw 2000
wordt gedaan. Het nationale systeem maakt gebruik van een generieke erkenning van
werkgevers voor alle arbeidsgerelateerde vergunningen. Op het moment dat de erkenning
plaatsvindt is immers vaak nog niet duidelijk op basis van welk type arbeidsgerelateerde
vergunning de werknemer aan de slag zal gaan. De erkenning van de werkgever wordt
getoetst aan de voorwaarden als opgenomen in artikel 2e Vw 2000. In artikel 13, derde
lid, herziene Richtlijn kennismigranten is een limitatieve opsomming gegeven van de
weigeringsgronden voor erkenning. Deze weigeringsgronden zijn beperkter dan de weigeringsgronden
die in artikel 2e Vw 2000 worden gehanteerd. De regering was aanvankelijk van oordeel
dat het gegeven dat weigeringsgronden in artikel 13, derde lid, herziene Richtlijn
kennismigranten limitatief worden opgesomd het onmogelijk maakte om aan te sluiten
bij de nationale systematiek voor de erkenning als referent. Informeel overleg met
de Europese Commissie leidde niet tot een ander standpunt. In haar advies van 6 maart
2024 kwam de Afdeling Advisering van de Raad van State (hierna: RvS) echter tot de
conclusie dat deze ruimte wel aanwezig is.

De RvS concludeert dat artikel 13 herziene Richtlijn kennismigranten als doel heeft
dat lidstaten werkgevers als referent kunnen aanwijzen die dusdanig betrouwbaar zijn,
dat zij als het ware de behandeling van aanvragen van de Europese blauwe kaart gedeeltelijk
van de nationale autoriteiten kunnen overnemen. Vanuit dat oogpunt vereist het nuttig
effect van artikel 13 dat de betrouwbaarheid van werkgevers aan de hand van meer gegevens
en criteria kan worden gecontroleerd dan die zijn opgenomen in het derde lid over
gevallen waarin aan de werkgever vanwege een beperkt aantal specifieke overtredingen
sancties zijn opgelegd. Ook stelt de RvS dat een restrictief-uitputtende lezing van
artikel 13, derde lid, zou leiden tot feitelijk een verslechterde positie ten opzichte
van de nationale kennismigrantenprocedure. Dat staat op gespannen voet met het doel
van de herziene Richtlijn kennismigranten om de Europese blauwe kaart aantrekkelijker
te maken en een gelijk speelveld te creëren wat betreft de procedurele rechten ten
opzichte van de nationale kennismigrantenprocedure.

De RvS merkt in dit verband tevens op dat elders in de herziene Richtlijn kennismigranten
een uitdrukkelijk onderscheid wordt gemaakt tussen weigeringsgronden en toelatingsvoorwaarden.
Het ligt volgens de RvS voor de hand dit onderscheid ook te hanteren in het kader
van artikel 13. Op basis hiervan komt de RvS tot de conclusie dat artikel 13, derde
lid, herziene Richtlijn kennismigranten lidstaten niet de bevoegdheid ontneemt om
nationaal aanvullende erkenningsvoorwaarden vast te stellen. Zij vindt daarvoor steun
in artikel 13, eerste lid, herziene Richtlijn kennismigranten. Daarin staat dat lidstaten
informatie moeten verstrekken over, onder meer, «de erkenningsvoorwaarden en -criteria,
de geldigheidsduur van de erkenning en de gevolgen van niet-naleving van de erkenningsvoorwaarden».
Uit het feit dat de richtlijn deze elementen verder niet uitwerkt, kan volgens de
RvS worden afgeleid dat het nationale recht daarin nader moet voorzien, en dat daarvoor
meer ruimte is dan bij een limitatieve lezing van artikel 13, derde lid, herziene
Richtlijn kennismigranten het geval zou zijn. Bovendien wijst volgens de RvS artikel 13,
vijfde lid, van de herziene Richtlijn kennismigranten, op grond waarvan nationale
erkenningsprocedures die gunstiger zijn dan die van artikel 13, van overeenkomstige
toepassing moeten worden verklaard, in deze richting.

Ook bij een restrictief-uitputtende lezing van artikel 13, derde lid, herziene Richtlijn
kennismigranten ziet de RvS ruimte voor toepassing van de erkend-referent-procedure,
omdat artikel 4, tweede lid, van de herziene Richtlijn kennismigranten lidstaten de
mogelijkheid biedt om op bepaalde onderdelen verdergaande bescherming te bieden dan
de Richtlijn. Wanneer de procedurele waarborgen uit een nationale kennismigrantenregeling
gunstiger zijn dan die uit de Richtlijn, bestaat er volgens de RvS een verplichting
om dezelfde procedurele waarborgen aan houders van een Europese blauwe kaart te verlenen
op grond van artikel 11, zesde lid, van de richtlijn.

Gehoord hebbende het advies van de RvS is de regering ervan overtuigd geraakt dat
artikel 13, derde lid, herziene Richtlijn niet restrictief uitputtend hoeft te worden
gelezen. In deze 2e nota van wijziging wordt artikel 25 Vw 2000 aangepast teneinde
de beslistermijn uit artikel 11, eerste lid, tweede alinea, van de herziene Richtlijn
kennismigranten te borgen. Aanvragen die worden ingediend door een erkend referent
dienen uiterlijk 30 dagen na datum van indiening van de volledige aanvraag te worden
vastgesteld en medegedeeld. Hiertoe wordt het vijfde lid opnieuw vastgesteld.

Tevens wordt een wijziging aangebracht in het zesde lid, zodat dit lid taalkundig
overeenkomt met het nieuwe vijfde lid. Met deze wijziging wordt geen inhoudelijke
wijziging beoogd.

De Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, E. van der Burg