Khadija Arib is de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten- Generaal. Op deze pagina staat een overzicht van haar activiteiten.
Elk jaar herdenken we op 1 juli de afschaffing van de slavernij in Suriname en de Nederlandse Antillen in 1863. Samen met de tijdelijke Voorzitter van de Eerste Kamer der Staten-Generaal, Joris Backer, legde ik een krans bij het Monument van het Nederlands Slavernijverleden en Erfenis in het Amsterdamse Oosterpark.
Wim van de Camp was 23 jaar lang Kamerlid namens het CDA. Daarna verruilde hij het Binnenhof voor Brussel, waar hij in 2009 aan de slag ging als Europarlementariër. Vandaag mocht ik hem namens Zijne Majesteit de Koning een onderscheiding uitreiken in de Tweede Kamer en sprak ik hem kort toe. Ik stond onder meer stil bij zijn lange loopbaan als volksvertegenwoordiger:
"De cirkel is rond. Vandaag ben je terug in de Tweede Kamer, de plek waar jouw lange loopbaan als volksvertegenwoordiger begon. Het is bijna niet voor te stellen dat jij ooit onervaren was, zó lang zat je in de Tweede Kamer. Ik heb je leren kennen als iemand met een groot hart voor de Kamer en het Kamerwerk. Zo was je lid van het Presidium en maakte je je sterk voor de Kamer als geheel. Je was een actief en aanwezig lid, heb ik me laten vertellen, markant maar altijd constructief."
Op maandag 27 mei kreeg ik op de Franse ambassade in Den Haag een Franse onderscheiding uitgereikt, namelijk de ‘Chevalier dans l’Ordre national de la Légion d’Honneur’. Ik kreeg de onderscheiding als dank voor mijn bijdrage aan de goede samenwerking en vriendschappelijke verstandhouding tussen Nederland en Frankrijk, als voorzitter van de contactgroep Frankrijk en nu als Voorzitter van de Tweede Kamer.
Het is een eer om de onderscheiding te ontvangen. Het is een groot compliment aan de Tweede Kamer en aan de parlementaire contactgroep Frankrijk. Ook is het voor mij persoonlijk eervol. Mijn jeugd in Marokko was doordrenkt met de Franse taal en cultuur. De combinatie van mijn werk en mijn jeugd maken deze onderscheiding voor mij zo bijzonder.
De Legion d’Honneur is een hoge Franse onderscheiding die al sinds 1802 bestaat. Er zijn vijf rangen, te weten chevalier, officier, commandeur, Grand Officier en Grand Croix. Eerdere Nederlandse ontvangers zijn de schrijver Geert Mak en oud-Kamerlid Ton Elias.
In de Ridderzaal vierden we vandaag 100 jaar algemeen kiesrecht met een feestelijke bijeenkomst. “We realiseren ons niet altijd hoe bijzonder het is dat we zelf kunnen bepalen wie ons vertegenwoordigt in de Tweede Kamer, in de gemeenteraad, Provinciale Staten en het Europees Parlement”, zei ik daar. “Dat wij dat vanzelfsprekend vinden, is een verworvenheid in zichzelf."
De viering bestond uit muziekoptredens, persoonlijke verhalen en filmpjes die de geschiedenis en betekenis van het algemeen kiesrecht in beeld brachten. Er werd niet alleen teruggeblikt op de geschiedenis van het algemeen kiesrecht, maar er werd ook stilgestaan bij de betekenis ervan in 2019.
Bij de viering waren mensen uit het hele land aanwezig, en ook de koning, de koningin en leden van de Eerste en Tweede Kamer. Na de bijeenkomst kwam de koning nog naar de Statenpassage in de Tweede Kamer. Hij sprak daar met mensen die in de uitzending over kiesrecht vertelden.
Elk jaar op 4 mei herdenkt Nederland alle Nederlandse slachtoffers sinds de Tweede Wereldoorlog. In de Tweede Kamer legde ik daarom samen met de Voorzitter van de Eerste Kamer, Ankie Broekers-Knol, een krans bij de Erelijst van Gevallenen. Daarop staan de namen van zo'n 18.000 omgekomen militairen en verzetsstrijders.
In mijn speech vertelde ik over de Brits-Joodse effectenhandelaar Nicholas Winton en de Nederlandse kunstenares Ru Paré, die beiden tijdens de oorlog de levens van talloze Joodse kinderen redden. Ik zei dat er veel moed voor nodig was om dat te doen, en dat het ons doet realiseren dat begint met de kleine keuzes die we elke dag kunnen maken.
Ik sloot af met de woorden:
“Door de monumenten, foto’s en de verhalen staan we stil bij uitsluiting en uitstoting, bij vervolging en vernietiging. En we buigen. Voor de vele slachtoffers en voor de overlevenden. Voor hen die vielen voor ons vaderland. En voor de mensen die hun leven waagden voor dat van anderen. Om daarna, fier rechtop staand, te beseffen dat we in vrijheid keuzes kunnen maken en verantwoordelijkheid kunnen nemen”.
De relatie tussen politiek en publiek in politieke (spot)prenten. Op woensdag 24 april nam ik het boek ‘Tussen politiek en publiek. Politieke prenten uit een opstandige tijd 1880-1919’ van Eveline Koolhaas-Grosfeld en Marij Leenders in ontvangst. Hierin hebben zij ruim tachtig bijzondere prenten verzameld uit een periode van grote veranderingen in de Nederlandse politiek, zoals het algemeen kiesrecht. Er werd nog niet gefotografeerd in de Kamer, dus de prenten waren de enige mogelijkheid voor het publiek om de politici te leren kennen. Totaal anders dan nu, ik vind het interessant om de verschillen te zien.
De Tweede Kamer begon de vergadering op dinsdag 16 april 2019 met een herdenking van Max van Weezel. De parlementair journalist overleed op 11 april op 67-jarige leeftijd. Zowel de familie van Max van Weezel als minister-president Rutte waren bij de herdenking aanwezig. Ik zei onder meer "dat ik niet overdrijf als ik zeg dat het Binnenhof huilt om de dood van Max van Weezel."
“Voor jonge journalisten, maar ook voor politici en voor bewindslieden die de laatste jaren voor het eerst op het Binnenhof terecht kwamen, was Max een fenomeen. Een verschijning. Hij was een meesterjournalist en markante persoonlijkheid. Even briljant als geestig. Even scherpzinnig als geliefd. Een journalistieke duizendpoot, die elk genre tot in de finesses beheerste.”
Volgens mij waren het verleden en zijn werk als journalist onlosmakelijk met elkaar verbonden: “Hij voelde altijd de ballast van het verleden: de Tweede Wereldoorlog die een groot deel van zijn familie had uitgeroeid. Het zorgde voor het gevoel dat wat je deed, nooit goed genoeg was. Maar ook dat het indirect een voedingsbodem voor hem was om zijn werk zo onmátig goed te doen. Het werk waarmee hij onze democratie, in een vrij Nederland, zo’n geweldige dienst heeft bewezen."
> Bekijk de herdenking (YouTube)
Frans Andriessen kwam in de Kamer in 1967, als woordvoerder Volkshuisvesting. Dat zat hem in het bloed. De soms felle debatten over woningbouw gaven hem profiel in de fractie. Hij had talent en dat werd gezien. In 1971 werd hij gekozen als fractievoorzitter – de laatste in de geschiedenis van de KVP, voordat die opging in het CDA.
Dinsdag 9 april herdachten we Frans Andriessen in de plenaire zaal van de Tweede Kamer. Hij overleed 22 maart op 89-jarige leeftijd. We herdachten hem als iemand die zich met hart en ziel heeft ingezet voor mens en maatschappij. Als een rechtlijnig en integer iemand, iemand waarvan je wist wat je aan hem had. We wensen zijn familie veel sterkte toe in deze verdrietige tijd.
Zaterdag 30 maart stond in het teken van de Kiesrecht Open Dag, waarop we vierden dat honderd jaar geleden mannen én vrouwen kiesrecht kregen. Naast een feestelijk programma kregen 150 bezoekers de kans om met minister Ingrid van Engelshoven (Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap) in debat te gaan. Ik had de eer aan deze feestelijke dag bij te dragen door dit debat voor te zitten. En wat was het een mooi debat! I
Aan de hand van een aantal stellingen, die werden geintroduceerd door Kamerleden, gingen de deelnemers met elkaar en met de minister in debat. Ik opende het debat met een toelichting op de open dag: “We organiseren als Tweede Kamer vaker open dagen, maar vandaag is wel heel bijzonder. Deze Kiesrecht Open Dag staat in het teken van de viering van honderd jaar algemeen kiesrecht; van het feit dat wij honderd jaar vrij mogen stemmen. Wat ik leuk vind, is dat onze kiezers vandaag in onze Kamerzetels zitten en met elkaar debatteren over onze democratie en het kiesrecht. En dat er zoveel kinderen op de publieke tribune zitten!”
Ik sloot het debat na anderhalf uur af en complimenteerde de deelnemers met hun bijdragen: “Wat een mooi debat was het! Ik ben ontzettend onder de indruk. Van de kwaliteit van de vragen, van jullie welbespraaktheid en spontaniteit. Jullie spraken uit het hart. Volgens mij zit hier een toekomstige generatie Kamerleden!”
De Tweede Kamer heeft vanmiddag de slachtoffers herdacht van de aanslagen in Utrecht op maandag 18 maart en in Christchurch, Nieuw-Zeeland op vrijdag 15 maart. Ik begon de vergadering met het uitspreken namens de Kamer van mijn medeleven met de slachtoffers en hun families. Nadat ook minister-president Rutte de slachtoffers had herdacht, vroeg ik om enkele momenten stilte.
De Voorzitter leidt de plenaire vergaderingen van de Tweede Kamer. Dat doet zij op basis van het Reglement van Orde, de regels die de Kamerleden met elkaar zijn overeengekomen. De Voorzitter ziet toe op het uitvoeren van de door de Kamer genomen besluiten.
Daarnaast zit zij het Presidium – het dagelijks bestuur van de Kamer – en de Commissie voor de Werkwijze voor. Verder vertegenwoordigt de Voorzitter de Kamer naar buiten toe, bijvoorbeeld in contacten met buitenlandse parlementen. De taken van de Kamervoorzitter zijn vastgelegd in artikel 6 van het Reglement van Orde.
